Co można podarować drugiemu człowiekowi? Kosztowny prezent, spadek, posag … To uczyni człowieka majętnym, poprawi się jego byt, wzrosną jego dobra materialne. W czasie, który ktoś nazwał „pandemią samotności”, wiele osób czeka na innego typu dar. Jest nim ofiarowany czas, uśmiech, przyjazny gest, dobre słowa, dzięki którym powraca do serca nadzieja, które przynoszą radość, ukojenie, są wyrazem wdzięczności i miłości. „Wśród ludzi jest się także samotnym” – wszyscy pamiętają słowa Węża z utworu A. de Saint-Exupéry’ego.
Jak można sprawić, by to wszystko miało miejsce, aby się naprawdę wydarzyło? Co zrobić, by choć trochę ograniczyć „pandemię samotności”? Największym darem dla człowieka jest drugi człowiek. Jego obecność, bliskość. Wartości te połączone z poezją stają się prawdziwym lekarstwem.
Klasa 1B I Liceum Ogólnokształcącego z Oddziałami Dwujęzycznymi imienia Karola Miarki w Żorach wzięła udział w kampanii: „Podaruj wiersz” zorganizowanej z okazji 70 – lecia Sieci Szkół Stowarzyszonych UNESCO, a zrobiła to 21 marca 2023 roku – w Światowym Dniu Poezji.
Klasa, która uczestniczyła w akcji, liczy trzydzieścioro uczniów. Zachęciła ich do udziału i wspierała pani Hanna Mrozek – Granieczny – koordynatorka UNESCO w szkole oraz pani Bożena Wyleżoł – nauczycielka języka polskiego.
Licealiści przygotowali wyjątkowe – ich zdaniem – utwory poetyckie i ręcznie je skopiowali, mając na myśli tak samo szczególną – jak wiersz – osobę, której chcieliby go podarować. Młodzież podeszła do celu kampanii bardzo świadomie, z ogromnym zaangażowaniem. Młodzi ludzie wybierali wiersze od chwili, gdy zostali o kampanii poinformowani. Dobierali je wyjątkowo starannie. Każda obdarowana wierszem osoba, otrzymała taki utwór poetycki, który pasował do jej sytuacji życiowej. Wiersze te stanowiły m.in.: pocieszenie w chorobie, docenienie przyjaźni, zapełnienie pustki samotności, wyrażenie wdzięczności.
Uczniowie odwiedzili m.in. szpital, osoby, które są samotne, nie mają rodziny, a także swoich bliskich i przyjaciół. Ogromną zaletą kampanii jest tworzenie więzi międzypokoleniowych, bo wielu licealistów miało okazję odwiedzić swoich dziadków, których – jak sami przyznali – nie widują zbyt często.
Co młodzi ludzie powiedzieli po zakończeniu akcji? Jakie wzbudziła refleksje w nich samych? Stwierdzili, że nie spodziewali się tego, że „zwyczajne przepisanie” wiersza będzie miało takie skutki. Z czasem okazało się, że to nie tylko „przepisanie”, ale ogromy dar dla drugiego człowieka. Słowa, które nabrały mocy. Owoce akcji były dla samych uczestników zaskoczeniem. Widzieli łzy, uśmiech, uściski dłoni. To wszystko świadczyło o wzruszeniu, pocieszeniu, nadziei.
„Podaruj wiersz” – „Podaruj siebie”.
